Біяграфія ўдзульніка конкурсу
Біяграфія ўдзельніка конкурсу была прадастаўлена Фурсевіч Зояй Аляксееўнай (жыхаркай горада Мар’іна Горка).
Дасылайце свае біяграфіі
Дасылйце свае біяграфіі
Біяграфія ўдзельніка конкурсу
павінна ўуключаць дадзенныя пра кантакты, каб мы малі магчымасць для ажыццяўлення зваротнай сувязі з пераможцамі конкурсуВітаю!
Хачу падзяліцца сваёй біяграфіяй звязанай з Пуховщиной
Я, дзясятае дзіця ў сям’і, мае бацькі разам пражылі пяцьдзесят тры гады. Бацька, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны з мая 1943 па ліпень 1945 года. 3 лютага 1968 года мае бацькі адзначылі “залатое вяселле”. Мы жылі на Урале ў горадзе Ніжняя Салда Свярдлоўскай вобласці. І ўяўляеце, вяселле спраўлялі ў завадскім клубе металургічнага завода, цяпер Дом Культуры. А бацькоў везлі ў клуб на будоўлях коней, маму везла белая, а тата гнядыя і ў кожнай павозцы па шаферу з ручніком праз плячо.
Так прыгожа звінелі званочкі на упрыгожанай дузе. А нас дзяцей пасадзілі ў аўтобус. У клуба заслалі чырвоную дарожку па якой вялі жаніха і нявесту наперадзе, а за імі ішлі дзевяць дарослых дзяцей, зяці і нявесткі, якія ўжо былі ў сям’і. Мне ўжо было 24 гады. У клуба вісела вялікая афіша аб правядзенні залатога вяселля. Усіх пасадзілі на сцэне. Бацькі ўдваіх па цэнтры, а мы дзеці па абодва бакі. Былі віншаванні, падарункі, канцэрт, перад намі, зала была поўная гледачоў
Ваенны час і жыццё пасля вайны
Сястра старэйшая пайшла на фронт добраахвотнікам і пасля вайны выйшла за муж за мужчыну без нагі. Яна была вельмі прыгожая і добрая, усім адказвала: “ведаю, дзе ногі адрывала”. Другая сястра жыла ў Беларусі, на вяселле прыехала!Замуж яна выйшла на Урале за эвакуяванага з Беларусі. І вось у красавіку 1972 года ў іх “Серебрянная вяселле”, куды яна ўсіх запрасіла. А я як раз абаранілася (скончыла тэхнікум, вячэрні аддзяленне) у сакавіку 1972 года. Не вельмі хацела ехаць, бо не было грошай, а ў адпачынак адпраўлялі па графіку. Плацілі на абароне ў тэхнікуме 70 рублёў, а калі б я працавала, то атрымала б 130 рублёў. Але мама сказала:”едзь, я табе грошай дам 30 рублёў, ды сястра дасць 10 рублёў”. Квіток каштаваў 15 рублёў 30 капеек агульны да Маладзечна.
Вось, я і пагадзілася. Нас паехала 6 чалавек: старэйшая сястра з мужам, яшчэ дзве сястры, васямнаццацігадовая пляменніца і я. мы прыехалі датэрмінова, таму час быў і мы паехалі з Маладзечна ў Мар’іну Горку наведаць стрыечнага брата, папкінага пляменніка ад сястры, а цёткі ўжо не было, яна памерла ў 1952 годзе. Мы іх наогул ніколі не бачылі, Бацька часам пісаў ім лісты, а яны высылалі нам фатаграфіі, дзе разам трое братоў стаяць: аднаму 14, іншаму 12, малодшаму 10 гадоў, засталіся без мамы. Дзяцей засталося чацвёра. Увогуле сустрэлі нас добра. На заўтра пайшлі на экскурсію на ліцейна-механічны завод, дзе працаваў стрыечны брат Сямашкі Альберт Мікалаевіч мадэльшчыкам па метале, аддзел аснасткі. Там і працаваў Валодзя-мой будучы муж, фрэзероўшчыкам.
Павінна 8 рублёў больш за сорак год
Увечары прыйшоў да брата (яны сябравалі). Пазнаёміцца. На заўтра ўсе паехалі ў вёску Балачанку, на радзіму, дзе жыла раней цётка, у іх усё згарэла падчас вайны. Валодзя таксама паехаў з намі, адпрасіўся з працы. А праз дзень я з’язджала ў Маладзечна. Паклікала Валодзю з сабой на” сярэбранае вяселле”, і ён паехаў. Праўда днём мы з’ездзілі ў вёску толькі, дзе ён жыў з мамай, патлумачылі, куды ён паедзе, каб не хвалявалася, заадно і пазнаёміліся. У Маладзечне мы прабылі адзін дзень, а на заўтра, мы з’язджаем. Ён нас праводзіў, пасадзіў на цягнік і мы паехалі на Урал. Я ў яго пазычыла восем рублёў на дарогу. Пражылі сорак гадоў, так і не аддала доўг.
Володя обещал приехать, но я не надеялась! Но все таки написал коротенькое письмецо, что приедет в июне. И приехал. Пошли в ЗАГС, подали заявление, сказали ждать две недели.
03.03.2020 года
Шлюб на два дні раней
У нас роспіс павінны была быць 5 ліпеня, а за два дні мы прынеслі пашпарты і нас распісалі, 3-яго ліпеня 1972 года. Так як пятага загадчыца з’язджала на канферэнцыю. Вось так у нас супала з Днём вызвалення Беларусі ад фашысцкіх захопнікаў, двайное свята! А мая сяброўка павінна быць сведкай пятага ліпеня. І вось мы ідзем зноў да загса сустракаць сяброўку, бо тэлефонаў не было. І яна прыбегла прыбраная з велізарным букетам, мы яе сустрэлі і пайшлі гуляць вяселле да нас.
Так я прыехала ў Беларусь, вёска Талька нашага Пухавіцкага раёна, радзіму мужа, якая стала мне родным краем. 12 ліпеня 1972 года мяне прынялі на працу інжынерам АТК на Пухавіцкі ліцейна-механічны завод. Мой муж, Ферсевіч Уладзімір Васільевіч працаваў на гэтым заводзе з 1961 года. Вось так, тры дні знаёмыя, а пражылі сорак гадоў. Усе дзівіліся, асабліва на Урале, а я жыву і радуюся, мне ўсё падабаецца. Мяне прынялі добра, паважалі і ў вёсцы. У красавіку 1976 года мужа ўзнагародзілі ордэнам “Працоўнага Чырвонага Сцяга”, а 20 мая 1981 года граматай Вярхоўнага Савета БССР. Мы ўдваіх узнагароджаны медалём”Ветэран працы”.
евіч
Наша сям'я
У нашай сям’і двое дзяцей. У траўні 1973 года нарадзіўся сын Аляксей, калі жылі ў вёсцы Талька. Дачушка Аленка нарадзілася ўжо ў Мар’інай Горцы, але роды дваіх дзяцей праходзілі ў адным радзільным доме. Праз восем гадоў сумеснага жыцця мы атрымалі трохпакаёвую кватэру. Дзеці выраслі і атрымалі вышэйшую (бясплатную) адукацыю. Мы з мужам пражылі сорак гадоў! І цяпер вельмі шкада, што ўжо восем гадоў побач няма яго і яго падтрымкі.
У вялікай нашай сям’і адзначылі “залатое вяселле” тры сястры і два браты, цяпер ужо “залатое вяселле” справіла пляменніца, Дачка сястры, да якой мы ездзілі на яе “Серебрянную Вяселле”: традыцыі захоўваюцца!
Беражыце сябе і сваіх блізкіх!
Зоя Аляксееўна Фурсевіч
